Una reflexión


Estoy tan cansada de esta historia…

Yo, como muchos, hablé gallego desde pequeña y pasados los años, después de hablarlo como tantos otros, empecé con gallego normativo en la universidad y a la par con el gallego reintegrado (que me parece más coherente). Eran los 80 y justo cuando comencé la «carrera» empezaron los guiones que luego desaparecían, surgieron palabras que luego cambiaron . Desaparecían unas y luego otras surgían como de la nada…(no cabe duda que hubo mucha gente grabando, transcribiendo, montando, desmontando… pero mientras…yo acabé de todo eso hasta … en fin… )

Ulo???? Dónde está el gallego que aprendí hace muchos años?

Supongo que un título de iniciación y uno de perfeccionamiento de gallego de entonces ya no vale hoy para nada…

Pero bueno…para mí el problema no es el que están montando y desmontando los políticos, que ya la llevan liando bien desde hace años, ¡si ni siquiera ellos lo saben hablar bien! ¡ni los que presumen de gallego como si fuera en ello su vida!  (Aunque podría serlo… pero NO).

El problema es que ya me cansé de una lengua que antes hablé con gusto y que ahora rechazo por su imposición ¡y que además no para de cambiar!. Me ha desmotivado y paso. Decididamente paso y no soy la única. Hay muchos como yo pero que salvo en ocasiones como estas en que nos da por liberar un poco lo que llevamos en mente, optamos por laisser faire.

Vamos en plan tranquilo porque tampoco es que nos vaya mucho en ello… Otro asunto serán los jóvenes que cuando tengan que buscarse la vida por ahí descubran que las cosas no se llaman en gallego. Peor aún será cuando vean como les come el trabajo un rumano porque sabe hablar español perfectamente o un portugués porque sabe hablar inglés).

Además. Francamente. Casi todo lo que necesito para mi trabajo está escrito en inglés o chino y seguro que en el lugar donde trabaje para el año que viene nadie hablará gallego. Esto es el mundo y este tipo de guerras suenan a mentes que dibujan fronteras  (Esa no es la mía) Por cierto. Me he comprado un librillo de catalán y otro de vasco por si vamos por allí de vacaciones. Dicen de por esas zonas no se habla español y mi inglés no es demasiado bueno todavía….

Esta entrada fue publicada en Exteriores y etiquetada , , , , , . Guarda el enlace permanente.

6 respuestas a Una reflexión

  1. sparral dijo:

    Precisamente, andaba eu cun borrador sobre este tema.

    Os que me coñecedes, sabedes que case sempre falo castelán. É o meu idioma materno. Bueno, e paterno, e o dos meus tíos, curmáns, avós, bisavós, e das xeracións anteriores ata onde fun capaz de investigar. Sen embargo (porque nembargantes xa entrou na caixa das palabras prohibidas, coido, e porén creo que non é xusto o mesmo), eu teño a sorte de ser bilingüe, e non quero que por escribir este comentario ninguén me trate de pouco galeguista.

    Eu empecei a estudiar (ai, non, perdón, que agora é estudar) galego no colexio (¿pronuniarase coleKSio, igual que compleKSo, ou seguirá sendo con ese son tan galego que os profesores nos dicían que era como o sh inglés?). Debía ter eu uns cinco anos. Aprendín que o leite estaba morno (semella que esa palabra, antes verba, xa non existe, ou a lo menos, eu non son quen de atopala), que as bolvoretas (bolboretas) voaban, que o pan se mercaba na panadería (panadaría) e que á «G» se lle chamaba ga (gue). Cando empecei a traballar na TVG apareceron palabras novas como siareiro (agora seareiro), pelegrín (peregrino)… Pero, cando menos, Batman seguíalle dicindo con guión (ten que haber un nome raro para esto, e por favor, léase ese para sen a primeira a) ó (ao na escrita) seu compañeiro «arredemo, Robin, escachámo-lo batmóbil (xa non recordo se era móbil ou móvil) contra un penedo».

    Anos despois chegaron esas novidades. As grazas, os aos, o porén, as consellarías, as oenegués, desapareceron as ¿ e as ¡, as interrogracións perderon o til… Comezamos a pronunciar as cousas dun xeito diferente a como se escribían e, nalgún momento, mesmo pareceu que tiña que entonarse con acento de Lugo ou da Costa da Morte.

    Ben é certo que os idiomas son seres vivos, do contrario seguiríamos todos (e todas, por suposto) a falar Latín. Pero deben ser os falantes os artífices deses cambios e non catro iluminados (que coñecementos terán, eu non o poño en dúbida, aínda que as veces pouco se note) que se sentan nun despacho e que decidiron mudar a norma (ai, a norma, esa negra sombra que sempre me asombra) non sei que morea de veces en apenas vinte anos.

    Se de normalizar se trata, un pouquiño de acougo e estabilidade non lle viñan nada mal a esta lingua nosa tan maltratada. E mesmo un pouquiño de permisivilidade. Mais que nada, para non sentir vergoña cada vez que un abre a boca coa intención de expresarse neste idioma tan fermoso. E de paso, para non tolear, que xa nos chega dabondo coas outras cousas que ten a vida.

    O que pasa é que quizais (que bonito era o cicais de Celso Emilio) estea todo moito máis normalizado do que algúns queren pensar. Porque, que un profesor dea unha aula (que xa non vale clase), por exemplo, en castelán, ¿quere decir que non vai entender ou contestar á pregunta que un rapaz lle faga en galego?, ¿que unha asignatura se imparta en galego, quere decir que a profesora non correxirá un examen que faga unha rapaza en castelán? Eu debo ser torpe, porque non entendo nada. A min o que me doe de verdade é que alguén diga na tele Ksunta ou Muksía. E non saber pronunicar eu Zorionak e Gràcies. Pero, para que imos ensinar a un de Toledo uns rudimentos básicos das linguas oficiais do estado das automonías? Menuda perda de tempo!, non si?

    Eu perdín tamén a paciencia, Sayisa. Non aturaría outro cambio de norma así que, se torna facéndome mofa, prometo dar-me ao português.

    (Este comentario está escrito no galego que me ensinaron 31 anos vividos en Galicia e falando coas súas xentes, se hai erros, pídanlle expicacións a RAG que eu xa estou chea).

  2. sparral dijo:

    Ah, que me olvidaba. El título de iniciación y el de perfeccionamiento te los homologan automáticamente por el Celga correspondiente. Otro sinsentido: es como estudiar gaélico y que te lo convaliden por el First.

  3. xavier72 dijo:

    Na miña opinión é moi perigoso falar das linguas pola súa importancia. Un idioma non é máis que un sistema de comunicación que utiliza unha comunidade de xente que vive nun determinado territorio.
    Síntome moi orgulloso de vivir nun lugar onde se poden utilizar dúas línguas, porque o seu coñecemento axúdame a poder estudar outras con máis facilidade. Sin ser nin mellor nin peor, considero que eu teño un valor engadido que non ten un rapaz de Madrid, por exemplo, que só utiliza unha.
    En Suiza falan tres línguas, das que se poden chamar maioritarias (francés, alemán e italiano), e en determinados cantóns, a maiores, teñen cada seu dialecto e non teñen ningún tipo de problemas.
    Por otra parte (ahora voy a utilizar el español o castellano), estoy totalmente de acuerdo con Sparral en cuanto a las distintas normativas y del daño que le han hecho a la lengua. Quizás el origen de todas las variaciones se deba a una falta de sensibilidad hacia un idioma que en casi treinta años de autonomía no han sido capaces de normalizar creando una burocracia de la que se alimentó gente que no creía en el idioma propio de Galicia.

  4. Óscar Pereiro dijo:

    Y yo me pregunto….

    ¿Y por qué hablamos castellano si con el inglés nos puede entender más gente? ¿Para qué perder el tiempo en aprender la «lengua de Cervantes»?

    PD: Este año estuve en Porto con unos valencianos y yo era su traductor particular pues en gallego me entendía perfectamente con la gente de allí… Cuando decida ir a los carnavales de Brasil tendré más probabilidades de ligar con una garota del lugar que un madrileño, porque no sólo se liga con el físico 😛

    PD2: Creo que se debería respetar un poco más la lengua propia de cada pueblo. En Galicia se habla gallego, le guste o no a algunas personas.

  5. Pau dijo:

    Holaa!!

    Estoy completamente de acuerdo. Lo dice una gallega 😉
    Saudiños !!!

  6. Pingback: Coruña, a secas | Palabra de plumilla

Replica a sparral Cancelar la respuesta